Met de huidige lock-down in Spanje moet je een heel goed excuus hebben om over straat te mogen. Bijvoorbeeld dat je naar je werk moet, boodschappen gaat doen of dat je op weg bent naar dokter of apotheek. Dat moet je kunnen bewijzen. De politie controleert streng en wie geen geldige reden kan aantonen, riskeert een fikse boete.
Er is nóg een aanvaardbare reden: je hond uitlaten. Maar ook hier gelden restricties; de wandeling dient ‘functioneel’ en dus kort te zijn. Boni en ik werden gisteren voor de tweede maal aangehouden door de Mossos. Ik moest mij legitimeren (Boni niet) en de agent vroeg waar ik woonde. Zijn boodschap was: snel plassen, poepen en terug naar huis (de eerste twee waren denk ik aan Boni gericht).
Uiteraard is het voor een hond pure noodzaak om ‘uit’ te gaan, maar ook voor het baasje zijn de ommetjes een aangename ontsnapping uit de doodsaaie quarantaine. Blijkbaar wordt in Spanje dan ook op grote schaal misbruik van deze ontheffing gemaakt. Zo werd vorige week een man aangehouden in Malaga die een pop had aangelijnd en eerder deze week tweette diezelfde Mossos deze foto van een Catalaan die een (zijn?) geit uitliet!
Plots had ik een déja-vu! Dit beeld bracht mij terug naar Friesland eind jaren ‘70, toen ik onze geit uitliet omdat ik geen hond mocht. Daar schreef ik ooit ‘Vooruit met de geit’ over. De cirkel is rond: toen iedereen een hond had, liep ik met een geit en nu ik een hond heb, lopen anderen met een geit.. Eigenlijk ben ik dus een trendsetter (of een geitenbreier):-).. Throwback 1977!
===
Vooruit met de Geit
Als kind wilde ik dolgraag een hond. Veel van mijn vriendjes hadden er een. Dat op zich was al een belangrijke reden, maar natuurlijk kon je er ook leuk mee spelen. Maar helaas, het mocht niet van mijn moeder. Ze was op dit punt onvermurwbaar: teveel troep in huis, overal haren en « straks moet ik hem ook nog uitlaten! » Op meer huishoudelijk werk zaten mijn ouders, met vier kinderen, verre van te wachten.
We hadden destijds een grote tuin met een flink stuk gazon. Mijn vader had een gloeiende hekel aan grasmaaien. Wij kinderen trouwens ook. Dus kocht pa op een mooie dag een geit. Om het gras af te vreten. stond ‘ie daar, middenin de tuin, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De geit kreeg een hok, een Latijnse naam met bijbehorend naambordje (Caprahircus) en elke dag vers water. In ruil daarvoor deed het beest zijn graaswerk vol overgave. We waren thuis aan de pragmatische kant, althans als het op klusjes doen aankwam.
Daar heb ik blijkbaar iets van meegekregen. Ik liet mij niet kennen en kocht van mijn weinige zakgeld stiekem een mooie hondenriem. Iedere dag liep er dan rond zeven uur ’s avonds een klein, blond jongetje parmantig met een geit door de chique Drachtster villawijk. Bij de niet onbemiddelde, sympathieke mevrouw Huitema mochten we naar binnen en daar kreeg ik, vaste prik, een glaasje cola en mijn geit een blaadje sla. Geluk was heel gewoon in het Drachten van 1977.
