Toen men mij vertelde dat het thema van deze editie ‘ondernemerschap’ zou zijn, was mijn eerste reactie: ondernemer én chronisch ziek zijn, dat gaat niet samen. Immers, ik had zelf een goedlopend bedrijf (lobbybureau in Brussel) toen ik het Parkinson-verdict kreeg. Zes jaar later moest ik mijn ‘kindje’ van de hand doen en stoppen met werken. Het ging helaas niet meer.
Achteraf ben ik dankbaar voor die zes en in totaal acht jaar dat ik zelfstandige was, eerst als ZZP’er, daarna als bedrijfsleider. Eigen baas worden was een van de beste beslissingen ooit. De vrijheid, de creativiteit en het bereiken van concrete resultaten voor klanten; de ondernemersjas zat mij als gegoten. Het gaf mij zoveel plezier dat het nooit als werk gevoeld heeft. Volgens mij word je geen ondernemer; je bent het (of niet). Ook chronisch dus, maar positief.
Getroffen worden door een chronische ziekte is voor iedereen heftig. Naast medische zorgen, heeft het grote impact op je werkend- en privé-leven. Wat gebeurt er met je baan, je financiële situatie en het gezin? Voor zelfstandigen komt de klap wellicht nog harder aan. Vaal valt of staat de ‘business’ met hun bemoeienis. Parttime werken is zelden een optie, omdat een beetje CEO zijn (net als een beetje zwanger) niet gaat. Velen kunnen niet terugvallen op een solide sociaal vangnet, met faillissementen, inkomensverlies en andere (verborgen) ellende tot gevolg.
Dit komt bovenop het ziek-zijn dat al zoveel energie vreet. Ik weet er alles van. Degene die mijn bedrijf overnam, ‘vergat’ af te rekenen. Hij gokte erop dat ik te ziek was om te procederen. Dat bleek helaas een goede gok (van een slecht mens). Gelukkig had ik, toen ik de BV startte, op advies van mijn boekhoudster een arbeidsongeschiktheidsverzekering afgesloten. Daar ben ik haar tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Anders had ik chronisch in de bijstand gezeten. Mijn advies aan iedereen die voor zichzelf begint is dan ook: als het enigszins kan, verzeker je tegen ziekte en invaliditeit. Wij weten immers dat je nooit weet hoe het leven loopt.
Niet dat de verzekeraar stond te springen om mij uit te keren, om een eufemisme te gebruiken. Opnieuw moest ik knokken om te krijgen waar ik recht op had. De rompslomp en de stress die dat opleverde, kun je als (Parkinson)-patiënt missen als kiespijn. Uiteindelijk ‘won’ ik, maar mijn gezondheid niet. Gelukkig kwamen de karaktereigenschappen die mij als ondernemer hielpen – optimistisch, doorzettend en doelgericht – ook bij die strijd goed van pas. Ondernemer ben je immers voor het leven. Ik ben nog altijd ZZP’er, al staat het nu voor: Zieke Zonder Personeel!
Wytze Russchen
