Vandaag werd ik gebeld door een mij onbekende landgenoot die bepaald advies zocht en zich grondig had voorbereid op ons gesprek. De man had zelfs de moeite genomen om Het Oliemannetje te lezen en citeerde – als bewijs – kwistig hele passages uit mijn boek. Daar ik ook maar een mens ben, trachtte ik hem te helpen. Aan het eind van het gesprek, dat blijkbaar naar wens was verlopen, wilde hij me nog een hart onder de riem steken en zei joviaal: « ontzettend bedankt enne.. sterkte met je Alzheimer! »
10 mei 2017, Brussel